przyjemności

Wielu z nas na co dzień korzysta z platform streamingowych, nie wyobraża sobie słuchania muzyki z reklamami, czy raz w miesiącu odwiedza salon kosmetyczny. To wszystko kosztuje. Czasem nie zdajemy sobie sprawy, ile pieniędzy miesięcznie wydajemy na takie drobne przyjemności. Podliczmy to i sprawdźmy.

Niestety - gdy stajemy się dorośli - wyrastamy z dziecięcej naiwności i radości życia. Przestajemy cieszyć się drobiazgami, a co najgorsze - bywa, że zapominamy o mocy przytulania. A gdyby tak popatrzeć na kilkulatki jak na nauczycieli życia?

Czasem żałuję, że zaraz po maturze, gdy wyprowadziłam się od rodziców, zamieszkałam z chłopakiem. Nigdy nie miałam całego mieszkania dla siebie. Teraz te chwile, gdy zostaję sama w domu, wykorzystuję w stu procentach. Najchętniej na moje ulubione rytuały. A Wy co porabiacie, "gdy nie ma w domu dzieci"?

Jutro Międzynarodowy Dzień Przytulania - święto z czapy, przyznaję. Ale wśród różnych dziwnych świąt to wydaje mi się szczególnie ważne. Jestem za tym, by obchodzić je codziennie.

Rodzicielstwo to trudny zawód. Na szczęście, poza znojem i cierpieniem, posiadanie dzieci niesie ze sobą odrobinę radości, przyjemności i korzyści. Gdyby nie one, ludzkość z pewnością by już wyginęła.

Pierwszy oficjalny tydzień wakacji już prawie za nami. Oczywiście, nie dla wszystkich jest to czas urlopu, wypoczynku i totalnej laby. Dlatego też, postanowiłam wesprzeć tych z Was, którzy siedzą w pracy i smucą się z tego powodu.

Nie będzie wprowadzenia, bo nie ma na to czasu. Już za chwilę, już za momencik jadę w podróż życia i mam mnóstwo spraw na głowie do załatwienia przed wyjazdem.

Egoizmem w moim świecie jest wszystko i nic: obiad dla rodziny, artykuł o ciekawym zjawisku, wywiad, spacer, podróż, spotkanie. Cokolwiek robię dla innych - robię też dla siebie i odwrotnie. W całym kalejdoskopie zdarzeń i przedmiotów staram się jednak znaleźć przestrzeń wyłącznie dla mnie, wycinek rzeczywistości, w którym się zatracam bez lawiny myśli "do pracy", "dla dzieci" oraz innych "aby kraj rósł w siłę". O nie, żadnych takich! Od kosmosu odcinam się parawanem z doskonałych dźwięków, świetnych słów i perfekcyjnych obrazów. Pomagają mi w tym mężczyźni.

Nim się człowiek obejrzał, minęło pięć tygodni - czas zatem pokusić się o drobne podsumowanie i mowę dziękczynną. Foch wspaniały jest, nie muszę Czytelników do tego przekonywać. Domyślacie się zatem, że i praca należy do tej trudnej i niełatwej do spełnienia (bazuję na własnych doświadczeniach, eh) kategorii prac wymarzonych.

Jesień-sresień. Nie, że nie lubię. Pięknie wyglądają parki i lasy przez te kilka dni (noo dobra, w tym roku jakoś aura była łaskawsza i nawet przez kilka tygodni), można się fajnie ubrać - baaardzo cenię sobie szaliki i swetrzyska do kolan. Ale o miłości czy nienawiści do jesieni już było i ja nie o tym chciałam. Chciałam wykrzyczeć światu wielką nieskończoną miłość do mojego fioletowego koca...

Zakochujemy się i z motylami w brzuchu robimy setki różnych rzeczy, których celem jest sprawienie przyjemności ukochanej osobie. A potem przychodzi życie, rutyna, codzienność, pośpiech i brudne skarpety na podłodze. I zapominamy jakoś tak w tym wszystkim, że drobnymi gestami można motyla reanimować, by sobie choć trochę, od czasu do czasu, pofruwał.

Lubię seks, zawsze lubiłam. Całościowo, bez uprzedzeń, naturalnie. Może za wyjątkiem zabronionych prawnie perwersji. Trochę jak jedzenie.